O alumnado de Cultura Clásica de 3º da ESO, baixo a supervisión da profesora Adelia Troncoso vén de crear unhas maquetas de casas romanas.
Nesta páxina podedes atopar información sobre a estrutura das mesmas. Mais, se che dá preguiza, deixamos aquí un pequeno resumo para que lle botes un ollo e imaxines como sería a vida neses domus.
A casa romana tradicional organízase arredor dunha peza central, chamada atrium, á que dan todas as habitacións da vivenda.
O atrium é un patio central a ceo aberto. No centro hai un pequeno estanque (impluvium), onde se recollía a auga da chuvia.
O tablinium era unha pequena sala situada detrás do atrio. É o despacho do propietario da casa e serve de fronteira entre a parte pública e a privada.
Cada membro da familia tiña unha pequena habitación, con unha cama de madeira e un somier de correas de coiro cruzadas, colchóns e roupa de cama.
A familia comía no triclinium, comedor con tres bancos. Algunhas casas tamén tiñan comedores a ceo aberto, instalados no xardín.
Ademais, adoitaba haber un pequeno xardín rodeado dun peristilo, é dicir, dunha pequena galería de columnas que cubría os catro lados do xardín.
As casas, romanas ou non, tamén foron fonte de inspiración poética. Velaquí unha mostra. Trátase dun poema de Alfonsina Storni:
La Casa
Circundada por selvas, bajo el cielo
Siempre azulado, nuestra casa era
Algo como el plumón y el terciopelo:
Un tibio corazón de primavera.
Se hablaba quedo en nuestra casa;
Cierto que cobijaba tantas, tantas aves
Que nos salían palabras suaves
Como si las dijéramos a un muerto.
Pero nada era triste; la dulzura
Poníamos tan dócil armonía
Que hasta el suspiro tenue persistía
El mármol blanco de los corredores
Parecía dormir un sueño largo.
Las fuentes compartían su letargo.
Soñaban las estatuas con amores.
Cedían los sillones blandamente
Como un pecho materno, y era fino,
Muy fino el aire, así como divino,
Cuando filtraba el oro del poniente.
(…)
¿Recuerdas tú? La casa era un arrullo,
Un perfume infinito, un nido blando;
Nunca se dijo la palabra cuándo.
Se decía, muy quedo, mío y tuyo.
BiblioTea 